De column van 12 juni 2020 eindigde als volgt: ‘Toen nog niet wetende dat het ergste nog moest komen. ’s Avonds gaat een dochter samen met mij nog even in het ziekenhuis kijken’.
Column 19 juni 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3
De overige patiënten op de ziekenkamer en ook wij komen terecht in verbazing ten top. “Wat doet die man raar,” zegt een van de kamergenoten. Met zijn rechterarm en rechterbeen slaat de ernstig zieke patiënt voortdurend richting plafond. Op een heftige manier, alles trilt. Een andere patiënt op de kamer vraagt: “Waar is die man aan geholpen?”
“Die is niet geholpen, die is hier vanmiddag binnengebracht,” is ons antwoord.
We staan alleen een beetje beduusd te staren, mijn man, de vader van onze kinderen is niet aanspreekbaar. Hij ligt aan een infuus met vocht. Binnen korte tijd gaan we maar naar huis. We kunnen alleen toekijken en dat schiet ook niet op.
Achter de schermen:
Thuis is er ook nog. Maar al snel blijk dat het ziekenhuis voorlopig en helaas ook een lange tijd het hoofddoel zal worden. Alleen, op dat moment, weten wij dat nog niet. Achter die schermen, thuis dus, komt er ook nog van alles op je af. Alle familie woont meer dan 100 kilometer ver van ons vandaan. Er wordt driftig heen en weer gebeld. Tot grote schrik van iedereen. We weten echter nog steeds niet hoe ernstig dit alles kan zijn en hoe het zal aflopen. O ja, en ik moet mijn klanten ook nog helpen. Het kantoor moet toch gewoon door kunnen gaan. Wat ik vandaag niet heb kunnen doen moet ik morgen maar inhalen. En dan de dochter met de buikgriep, ook die moet de nodige aandacht krijgen toch? Eten? Och dat wordt maar een bijzaak. De leerlingen van de kunstenaar zijn vanmiddag gewoon gekomen. Logisch want niemand wist op dat moment wat er aan de hand was. Geen les dus, ze gaan onderling wel gezellig zitten tekenen en schilderen. Ook ’s avonds komt een volgende groep leerlingen. Ze kunnen binnen in het leslokaal en gaan gezamenlijk hun eigen weg.
Coma
De tweede dag in het ziekenhuis is ingegaan, dat is dan de dertiende maart. De behandelende doctoren besluiten dat hun patiënt onder de scanner moet. Er is nog zoveel niet duidelijk: ‘wat is er allemaal mis in dat hoofd’? Een scan kan wellicht wat meer inzicht geven.
Als hij naar het scan-apparaat wordt gereden, krijgt hij in één van de gangen in het ziekenhuis een eerste epileptische aanval. Het is een zeer zware aanval. Hij wordt gereanimeerd, maar raakt in coma. Hij ligt op sterven. We worden meteen vanuit het ziekenhuis gebeld. “Kom maar met spoed hiernaartoe. Uw man ligt op de Intensive Care Afdeling, kom maar snel want het ziet er niet goed uit.”
Ook zijn broer uit Brabant kan beter met spoed naar Roermond komen. Als we in het ziekenhuis aankomen en hem zien liggen, dringt nog niet tot ons door dat hij echt op sterven ligt. De doctoren vertellen ons: “Bereid je maar voor op het ergste.”
Reageren? Informatie? anskreb@ziggo.nl