Diversen

De column van vrijdag 7 augustus eindigde als volgt:
Na veel gedoe komen we erachter, dat hij frites heeft gegeten. En we spreken af dat hij bij thuiskomst dat ook vaker te eten krijgt. ‘Zo lekker toch’.
Intussen zijn wij druk aan het proberen om hem terug te brengen in dat leven

Column 14 augustus 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

Intussen zijn wij druk aan het proberen om hem terug te brengen in dat leven wat bij hem hoort. Bijvoorbeeld tekenen: wat is een potlood, wat is een gum en wat kun je er mee doen? We proberen hem te laten tekenen. Dat is iets wat hij volgens hem nog nooit gedaan heeft en het lukt dan ook niet echt. Wij vragen ons af hoe dit kan, juist omdat hij zelf lesgaf. Tekenen, schilderen en vrije kunst, daar was hij immers bijzonder goed in.
Dan mag hij een keer thuis koffie komen drinken. Hij vraagt hoe dat allemaal moet. Ik leg hem uit dat hij dan met mij in de auto naar Reuver gaat. Hij kan er zich niets bij voorstellen, maar vraagt wel: “Heb jij een auto dan? Nou dan ben je wel stinkend rijk.” Bezit is voor hem blijkbaar onbegrijpelijk. Het koffierondje werd voor hem een ‘reis rond de wereld’.
In de week voor Pasen proberen we om eieren te verven. Precies zoals we vroeger met de kinderen deden: paaseieren verven. En dan blijkt dat een kind van vier jaar beter met eieren, verf en penselen kan omgaan dan onze zieke. De verf druipt aan alle kanten van de eieren af, dus moet hij leren dat hij alles niet zo nat moet maken. We helpen hem en leggen uit wat hij precies met verf en kwast moet doen en hoe.
Langzaam vorderen we. Als hij hoort en ziet dat hij met een gummetje een foute lijn kan uitgummen (we doen het hem gewoon voor), wordt daar driftig gebruik van gemaakt. We gaan hem uitleggen wat het verschil is in licht en donker in een tekening en vertellen over perspectief. Uiteindelijk komen dan ook nog een keer de primaire en de secondaire kleuren aan bod en proberen hem uit te leggen wat hij met het verschil in die kleuren kan doen. Hij gaat daarin gelukkig goed vooruit. Zou er nog kunstzinnig en artistiek gevoel zijn? In hoeverre zit er nog wat? Volgens de neuroloog zullen we pas over anderhalf jaar weten, wat er nog terugkomt in het brein, wat er nog over is van zijn feitelijke ontwikkeling. Lees meer…

De column van vrijdag 31 juli eindigde als volgt:
Omdat de dokter heeft geadviseerd om veel bezoek te laten komen, gaan we verschillende mensen benaderen. We vragen of zij in het ziekenhuis op bezoek willen komen, speciaal dan ook om met hem veel over het normale leven te praten. 

Column 7 augustus 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

Er komen teken- en schilderleerlingen, vrienden en familie. De zieke kent echter niemand en weet geen enkele naam, hij herkent slechts een paar kleine aanknopingspunten.
Dan gaat hij ook nog tegen de radio praten. Vertelt hele verhalen en hij vraagt dan steeds aan dat apparaat: “Waar zijn de mensen die zo vaak op bezoek komen.” Hij vraagt of er contact met hem opgenomen kan worden. ‘Waarom reageren die mensen niet’? Volgens de verpleegkundigen is hij daar zeer verbaasd over.
Als dan een keer zijn familie op bezoek komt, is er eentje die steeds aan het woord is, HIJ dus. Er volgt een uur lang een stortvloed van woorden. Wij luisteren allemaal en proberen zo zinnig mogelijke antwoorden te geven. Als er dan een einde komt aan het bezoekuur vraagt hij vol overtuiging: “Wie was hier nou de hele tijd zo veel aan het praten?” “Wie was er nou de hele tijd aan het woord?” Hij kijkt een neef aan en vraagt: “Was jij dat?” Hilarisch, want juist die neef is de enige die helemaal niets gezegd heeft. Hij zat alleen maar stomverbaasd toe te kijken wat er allemaal gebeurde.
Tot half april blijven we zo in dezelfde fase doorsukkelen. Dat hij gedwongen vast moet liggen, zit hem enorm dwars. Opeens wordt besloten om hem alleen ’s nachts nog vast te binden. Verschillende nachten moet hij dan nog gebonden in bed liggen. Als het licht wordt (overdag), mag hij los. Omdat hij zelf het verschil in tijd niet weet, mogen na een paar dagen de gordijnen niet dicht. Zo kan hij zien wanneer het licht is. “Dan mogen de boeien er af” vertelt hij.
Na een aantal nachten hoeft hij ook ’s nachts niet meer vastgebonden te worden. Een van de nachten, toen hij niet meer vastgebonden lag, heeft hij blijkbaar zijn behoefte gewoon op zijn kamer gedaan. Het schijnt dat hij vond dat hij het zelf wel kon oplossen. Een eigenwijs persoon vraagt niet om hulp toch? Hij wil het zelf opruimen, gewoon met zijn handen. “Maar een man en een vrouw hebben dat voor mij gedaan” horen we later van hem. Lees meer…

De column van vrijdag 24 juli eindigde als volgt:
Er komen twee hechtingen in de gescheurde wenkbrauw. Alles is dan opgelost en we gaan gewoon weer verder.

Column 31 juli 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

Na dit voorval moet deze patiënt dag en nacht vastgebonden op bed liggen. Hij mag nu alleen onder begeleiding van verplegend personeel opstaan. Het is niet mogelijk om hem duidelijk te maken dat hij anders weer zou kunnen vallen. Die ene val is hij al meteen vergeten. Omdat ik een paar uur in het ziekenhuis bezig ben geweest, moet ik thuis wat extra harder gaan hollen. Och ja mijn werk op kantoor en eten: het kan altijd nog.

Achter de schermen:
Thuis is er ook nog. We blijven zo’n beetje ronddolen in een stresssituatie. Ja, die 31e dat is dan weer terug naar af. Het houdt niet op. Je zou kunnen denken: ‘Het went op een bepaald moment’.
Het ziekenhuis blijft de hoofdzaak en thuis… och dat is gewoon achter de schermen. En dit blijft uiteindelijk toch wel een beetje bijzaak. Ik ben veel later thuis dan was ingepland. Snel even weer alles op een rijtje zetten: de klanten, wat kan ik nog doen, wat moet ik nog doen. Ook vlug nog even boodschappen halen, we moeten immers eten. Intussen blijft vanuit de familie en vrienden de telefoon steeds roodgloeiend staan. Iedereen leeft mee, iedereen wil weten hoe hun broer, schoonbroer, schoonzoon of vriend eraan toe is. Verder gaat in dit weekend alles gewoon zijn gangetje. Ziekenhuisbezoek, thuis nog even eten en drinken, wat kletsen met de dochters en proberen te slapen. We moeten nog steeds dag en nacht bereikbaar blijven.

er is enorm veel te leren
Onze zieke ligt dan voorlopig een aantal dagen vastgebonden. Hij noemt dat zijn boeien. Op tien april gaat wel de plaat ‘verboden toegang’ van de deur af. Lees meer…

De column van vrijdag 17 juli eindigde als volgt:
Het afgedaalde rolluik kunnen we voldoende optillen om er onderdoor naar binnen te glippen. Groot geluk, het rolluik werkt weer prima. Wat zijn we toch vakvrouwen.

Column 24 juli 2020 uit het boek ROTZAKKEN, HOOFDSTUK 3

verjaardag
Mijn moeder is jarig, ze wordt 70 jaar. Om het kroonjaar te vieren heeft ze besloten om een zaal te huren, zo kan ze met de hele familie feestvieren. Het feest is wel in West-Brabant. Wij, haar kinderen en de partners, hebben een vrolijke avond verzorgd. De broers en zussen hebben een boekje gemaakt. Voordat de kunstenaar ziek werd is besloten welke liedjes we kunnen zingen en op welke wijsjes wij teksten zullen maken. Zowel de kinderen als ook de kleinkinderen gaan iets feestelijks op de planken zetten. Er worden diverse voordrachtjes voorbereid. Kortom het moet een gezellig feestje worden met een vrolijk tintje.
Al in februari is afgesproken dat ik de teksten zal schrijven en dat diegene die nu zo ernstig ziek is, er dan vervolgens iets moois van van maakt door tekeningen en afbeeldingen toe te voegen. Maar vanaf vijftien maart is alles teruggestuurd naar mijn zussen. Daar is alles verder afgewerkt.
En dan… we mogen helaas niet naar West-Brabant. We moeten wegens dreigend overlijdensgevaar bij Roermond in de buurt blijven. Het is intussen eind maart en dan nog steeds dat dreigende gevaar, dat intense risico. Het feest wordt zo’n 150 km verder gevierd. De afstand is volgens de behandelende medici te ver om te kunnen gaan. Dat kan dus echt niet. Maar uiteindelijk, na veel overleg met de artsen, veel gezeur mijnerzijds en tevens mijn overtuigende: “Ik ga toch,” krijgen mijn dochters en ik toestemming om wel een poosje te gaan. En dat wordt een heel geregel. Lees meer…

De komende weken zal elke vrijdag omstreeks 13 uur een uitgelichte column verschijnen.

Uit het boek ROTZAKKEN  is gekozen om van hoofdstuk 3 steeds een aanvullend gedeelte te publiceren. 

Vrijdagmiddag column 5 JUNI 2020  

dagboek… : hoofdstuk 3 uit het boek ROTZAKKEN, 3 maanden ziekenhuis
Hoofdstuk 3: OPNAME ZIEKENHUIS 

Grafiek van Cees de Gast
‘massa verlaten’, kleurenets, 1980
formaat 30 x 18 cm oplage 3 exemplaren

Het is maandagmorgen. We gaan druk aan de slag. De kinderen moeten naar school. Ik heb mijn werk, moet naar klanten en voor de zieke komt er een tekengroep. Omdat hij gisterenavond zo’n hoge koorts had leg ik hem uit dat hij beter in bed kan blijven liggen en dat ik de tijd wel in de gaten houd. Het eerste wat ik deze morgen doe is de huisarts bellen.
Omdat hij weet dat er vanmiddag een tekengroep komt, stapt de zieke toch zelf uit bed. De leerlingen zullen vanmiddag om 14:00 uur komen. Dan staat hij, doodziek als hij is, voor de kast om de kleding te pakken, die hij aan zou willen doen. Dan blijkt meteen dat hij overal bij geholpen moet worden. Hij weet dat hij iets moet aantrekken, maar vindt niet eens de geschikte kleding, terwijl die gewoon voor hem ligt.
Als ik vraag of hij liever niet eerst wil douchen vraagt hij: “Douchen, wat is dat?” Lees meer…